Al dagenlang liggen we verwaaid en daarom hebben we de wandelschoenen maar aangetrokken. Vier dagen geleden zijn we vertrokken uit Stahlbrode, amper 5 mijl hier vandaan. Nu vervolgen we gebogen tegen de wind onze voettocht over de landwegen van Rügen. Als we de beschutting van het dorpje Gross Schöritz verlaten, rollen de velden naar beneden. Beneden ons zien we een woeste zee die tot bedaren komt in de lagune. Vanaf deze hoogte ziet de zuid-oostkust van Rügen er adembenemend mooi uit. ‘Daar kun je heerlijk wegkruipen in die baaien, daar gaan we eens een kijkje nemen met Lillen’, zeg ik tegen Philien.
De volgende middag is het weer beter en zeilen we met een mooie noordwesten wind het Puddeminer Wick uit. Spoedig zijn we op de Strelasund, de zeearm tussen Rügen en de vaste wal. Na een paar uur loeven we op en ronden Zudar, het schiereiland aan de zuidpunt van Rügen. In de kaart staan staan overal kruisjes bij deze kust. We moeten hier royaal omheen, terwijl de wind reeds afzwakt.
Als de zon begint te zakken naderen we ons beoogde doel, de lagunenkust, waar we gisteren op uit keken. Er zou ook nog een haventje moeten zijn. De zon nadert de kim en we hebben nog steeds geen heenkomen gevonden. Door de kijker ziet Philien enkele visbootjes in een inham. We koersen er op af, maar treffen een vervallen, half drooggevallen haventje. Teleurgesteld zoeken we verder. Het wordt onderhand tijd dat we wat gaan vinden, want de schemering valt in.
Dan wijkt de kustlijn sterk naar binnen. Op de tast varen we een kleine baai binnen en vinden een prachtig beschut plekje. Het is middernacht als Lillen achter haar anker ligt.
Paaltjes in het water
Vroeg in de morgen worden we gewekt door gesnater en gekwetter. Als we de kuiptent openslaan kunnen we onze ogen niet geloven, allerlei watervogels darren hier rond. Een blik op de kaart leert dat we nabij de ingang van het natuurgebied Schoritzer Wiek liggen. Ik verslik me bijna in mijn koffie als ik in mijn ooghoek een scherp voorwerp zie, dat venijnig boven het water uitsteekt. Verderop nog zo’n roestig paaltje. Flarden zeewier hangen als vlaggetjes aan halfvergaan prikkeldraad tussen de paaltjes. Het natuurgebied is met meer middelen afgebakend dan alleen een lijn op de kaart! We hadden gisteravond zomaar een gat in ons bootje kunnen varen, want wij zijn rakelings langs die paaltjes gevaren.
