‘We landen zometeen eerst op de lange steiger aan stuurboord. Maar de loper die moet aan de andere kant van de haven van boord. Alleen, dat is lagerwal!’
‘Daar komen we zeilend niet meer weg’, vult Chris schipper Arno aan. Het is een uur ’s nachts en de Waterman nadert de haven van Urk. Zo nu en dan piept maan even tussen de wolken door. De zuidwesten wind staat dwars op de haven. Aan dek luistert de hele bemanning naar de briefing voor deze havenmanoeuvre die we zonder motor moeten uitvoeren. Eigenlijk zou Chris (21) het plan moeten vertellen. Hij heeft de rol als schipper van de Waterman overgenomen van zijn vader Arno (71).
De ‘ouwe van Aartrijk’ vaart zijn dertigste Beurtveer en is aan boord om zijn zoon te ondersteunen. Op vragen van de bemanning antwoordt hij steevast: ‘Dat moet je aan Chris vragen, die is schipper.’ Maar op momenten dat het er echt op aan komt, zoals nu, wan- neer we ‘s nachts een haven zeilend moeten binnenvaren, neemt Arno de leiding. Zijn autoriteit, gebaseerd op dertig jaar ervaring en routine kan de jonge Chris nog niet evenaren. Arno vervolgt: ‘Dus we gaan ons met de lange jaaglijn door de haven laten afzakken. Met de dunne jaaglijn ja.’
Knóóp!
Na een opschieter landt het schip met een dreun tegen de houten steiger van Urk. Bij havenmanoeuvres is Saskia degene die de landvasten gooit en belegt op de bolders. Zij is de vaste maat van Arno. Omdat de zeilen nog niet zijn gestreken houdt het schip vaart. Saskia twijfelt. Kan ze al een tros om een van de palen gooien of gaat het nog te hard? Bert staat achter haar. Ook hij heeft ruime ervaring op grote zeilschepen.
Saskia besluit een poging te wagen. Ze gooit de lus van de tros naar een van de palen. Mis. De tros wordt weer binnengehaald. Bert heeft ondertussen een andere tros gevonden op het donkere dek. Hij gooit raak. Maar het schip glijdt nog steeds langs de steiger, verder de haven in. Opeens gaan de dingen heel snel. De tros schiet door Bert z’n handen. Is er nog genoeg lijn om die te beleggen op een van de grote bolders op de boeg? Dan blijkt dat de lijn niet goed is opgeschoten. Het laatste stuk is één grote knoop! Bert heeft twee seconden om die de ontwarren. ‘Knóóp!’ roept hij meteen.
Saskia duikt ineen. Juist vanwege dit soort gevaar werkt ze altijd laag en op haar knieën. De knoop vindt een weg over het dek richting de bolder. Dan haakt een lus achter de kikker van de kluiverschoot. ‘Pas op!’ roept Bert nog. Wie kan doet een stap achteruit. Houdt de kikker het? Er klinkt een krakend geluid als van een kwakende kikker. Het is de knoop die straktrekt. De knoop trekt zich nog strak- ker, het schip remt, de kikker houdt. Met een schok komt de klipper tot stilstand. ‘Dat ging maar net goed’, zegt Saskia even later met een goed gevoel voor understatement.
