‘Thuis in Spannum speelde ik eindeloos met bootjes, kano’s, water, modder en vlotten. Ik kreeg het zeilen met de paplepel ingegoten. Mijn moeder bracht me voornamelijk de romantische kant van het zeilen bij; de muziek en de geschiedenis, mijn vader meer de praktische kant. Ze hadden elkaar leren kennen op skûtsjes en botters. Alles was goed, zolang het maar klassiek was. Mijn vader had een open Van der Meulenschouwtje. Daar leerde hij ons kinderen mee zeilen. Tot in de finesses: “De volgende keer je zwaard een paar seconden eerder naar beneden” of: “je kunt nog net een paar meter doorzeilen voor de overstag.” Ik kon er geen genoeg van krijgen en op mijn achttiende werd ik maat op de bruine vloot. Ik begon op de klipper Antje Adelheid bij Max Spoelder, een heel fijne schipper. Daarna de Fokkelina, de zeilkast Rival, de Pallieter, en zo langzaam verder. En na mijn studie ben ik een jaar over de zeeën gaan zwerven, liftend naar de Caribbean en terug met de Sir Robert Baden Powell.
Pas een paar jaar later ben ik de zeevaartschool in Enkhuizen gaan doen. Dat was zo leuk dat ik alles heb gedaan wat ik kon: KZV, GZV en Handelsvaart. Ondertussen had ik een eigen bedrijf in grafische software. Dat ging goed, tot iemand me belde of ik voltijd wilde gaan varen. Ik hoefde niet lang te twijfelen, zei alles op en vertrok. Je kan dus wel zeggen dat de zee trok. Het werd zeven jaar zwerven op luxe zeiljachten, de halve wereld rond.
Maar klassiek bleef trekken en zo kwam ik op de Wylde Swan. Zes jaar op gevaren; prachtige tijd. Met de Bark Europa mocht ik een aantal reizen naar Antarctica maken. Onvergetelijk; daarmee word je echt in de essentie van je vak gedreven. Tussendoor had ik een plekje op de Elena of London veroverd om te racen. Geen verantwoordelijkheden, gewoon een touwtje vasthouden en genieten. Na vijf jaar werd ik invalkapitein op het schip voor deliveries. Zeven jaar geleden stelde iemand me voor aan Ed Kastelein, de eigenaar van de driemast schoener Atlantic. Die had een nieuwe kapitein nodig.
De Atlantic is nu mijn tweede thuis. Maar inmiddels is zij verkocht en ben ik meeverhuisd. Met de nieuwe eigenaar gaan we de komende jaren de wereld rond. Een heerlijk vooruitzicht om weer eens echt lange tochten te maken, weg van alles. De zee zorgt ervoor dat ik geen afleiding heb; het werk ligt voor me en dat is alles wat er is. Leven in het moment, eigenlijk heel zen.’
1. Vrijheid
‘Het vrijheidsgevoel op zee vind ik nog wel iets raadselachtigs. Als ik ga zeilen verdwijnt al het andere dat me dagelijks bezighoudt. Je bent aan het zeilen en moet gewoon opletten. Je hoeft niks te doen, geen afleiding te zoeken, want het werk komt gewoon op je af. Vroeger was dat gevoel nog sterker. Door moderne communicatiemiddelen blijft de rest van de wereld dichterbij. Ook op kortere trajecten is het minder sterk, daarom zie ik ook wel uit naar de langere trajecten die we in de toekomst met de Atlantic gaan varen. Vrijheid zit in de rust van de lange termijn.
