Stapvoets manoeuvreren we onze boottrailer door het centrum van Solenzara en spoedig staan we op een kade met aan onze voeten de Middellandse zee. Direct valt ons oog op een mooie trailerhelling. Hier willen we onze Lillen te water laten. Maar de zee is onstuimig en slaat stuk tegen de wering. Zware deining loopt te hoop tegen de trailerhelling. Golven klauteren omhoog om dan weer als een haas terug te zijgen in zee. ‘Dit gaat niet lukken, zo spoelt ons bootje met trailer en al de zee in’, zeg ik teleurgesteld tegen Philien. Daar staan we dan, na twee dagen reizen, gevolgd door een oversteek per ferry vanuit Genua naar Corsica.
Als we naar de capitainerie lopen, komen we langs een botenstalling, waar op dat moment een superjacht in een portaalkraan bungelt. ‘Maar zo kan het toch ook’, merkt Philien terloops op. Een beetje lacherig lopen we het terrein op om te informeren. De portaalkraan is zo groot als een kerkgebouw. ‘We kunnen tot 100 ton hijsen en 50 meter lengte bergen’, zegt de kraanbaas, terwijl hij achteloos tegen een wiel leunt dat ver boven hem uit torent. Kreunend komt het gevaarte in beweging terwijl de hijsbanden beginnen te knerpen. Hijsbanden van een halve meter breed die minstens 15 meter uit elkaar zitten. Ik vertel over ons bootje van amper een ton en 6 meter lengte. ‘Ce n’est pas un problème, maar we gaan zo meteen eerst lunchpauze houden’, zegt hij beslist.
Modelbouwboot
Halverwege de middag komt de kraanbaas weer met zijn servicebus het terrein opgevlogen. Hij meldt ons dat we eerst nog een permis nodig hebben van de havenautoriteiten. ‘Met dat permis wordt een opdracht opgemaakt door ons kantoor. Als de documenten zijn getekend en de rekening is voldaan, gaan we hijsen’, vertelt hij. Als een marathonloper ren ik rond de haven langs de verschillende burelen. We willen immers zeilen, liefst morgen al. Hijgend keer ik terug met een handvol papieren.
Tot mijn verbazing heeft hij het monster inmiddels een beetje getemd met smalle hijs- banden die maar enkele meters uit elkaar zitten. Minutieus manoeuvreert hij het enorme gevaarte boven onze Lillen die in een oogwenk wordt gedegradeerd tot modelbouwboot. Even later drijft ons bootje in het kraandok. Neuriënd begint Philien met het stouwen van de voorraden.
Ambitieus
Een dag later is onze Lillen gereed voor vertrek. Ons plan is om langs de oostkust naar het zuiden af te zakken, dan Cap Pertusato, de zuidpunt van Corsica, te ronden en dan langs de westkust naar het noorden te zeilen. Misschien ambitieus, gezien het scala aan beruchte en onvoorspelbare winden die Corsica belagen, maar zonder wind kom je nergens. Vooral de winden die op de ruige en onherbergzame westkust waaien, zoals de Maestrale, Libeccio of de Tramontane zijn gevreesd – als ze eenmaal doorstaan. Maar in de zomer hebben deze winden enige clementie, zo lees ik in de vaargids. Vandaag is zo’n dag; de wind laat totaal verstek gaan, de zee is als een spiegel. Maar de koffie is op, en wij willen niet langer wachten met de Tyrreense Zee op gaan. Als we naar buiten varen, komen we langs rijen indrukwekkende jachten.
