Het is stikdonker tussen Dartmouth en Weymouth. Ik zit aan het roer van de 49-voeter Hardy, een gaffelkotter, en er is nauwelijks een zuchtje wind. Een ondeugdelijke motor duwt ons met 2,5 knoop door het water, zodat het tij het echte werk moet doen om ons een slinger langs de Engelse zuidkust te geven, richting Isle of Wight. Afgelopen zomer besloot Noel, die normaal met zijn boot in Maldon in Oost- Engeland ligt, naar het zuiden te varen, in de hoop misschien zelfs de Scillies aan te doen. Maar het weer was niet best en Noel was afhankelijk van bemanning, met als resultaat dat hij veel tijd doorbracht voor anker op de Helford River, iets ten zuidwesten van Falmouth. Toen hij eindelijk weg kon, moest hij na Land’s End rechtsomkeert maken omdat een bemanningslid zeeziek werd en de ander begon te hallucineren.
Geen weerstand
Ik raakte betrokken toen Noel me een berichtje stuurde of ik nog iemand wist die kon helpen om de boot terug te brengen naar Maldon. Ik had eigenlijk geen tijd maar ik stemde toe in een ontmoeting in de kroeg waar hij vertelde hoeveel moeite hij moest doen om bemanning te vinden. Dat bracht me al aan het wankelen. ‘En mijn hond mist me en ik moet de katten te eten geven’, zei hij treurig. Dat deed de deur dicht en de volgende dag meldde ik dat ik mee zou zeilen.
Toen ik aan boord stapte bleek dat hij nog twee bemanningsleden had gevonden: delivery-schipper Roland “Roly” Elworth, die net bezig was met het koken van een enorm machtige risotto en gepensioneerd wetenschapper Phil Hitchins die bijna 500 km vanuit Colchester in het oosten had afgelegd om zijn oude studiemaat Noel te kunnen helpen. Hardy zelf zag er fantastisch uit in de avondzon; de vernis glom en over het kopergroene beslag lag een doffe gloed. Alle parafernalia van een authentiek gaffeltuig waren aanwezig; ze zag er in alle opzichten uit als een echte klassieker. Op zo’n jacht zeilen, wie kan daar nou weerstand tegen bieden?
Hechthout
Maar benedendeks was alles anders. Ergens in de jaren negentig had Noel er een hechthouten interieur ingeschroefd, bedoeld als tijdelijke oplossing, maar het is er nu al bijna net zolang als ooit het originele interieur. Zonder verlichting, goede bergruimte, of zelfs maar een gootsteentje – wel een bronzen kraan die je klaar moet maken door de slang eronder in een jerrycan te stoppen. ‘Je weet wat ze zeggen: eerst kijken dan kopen’, zei Noel toen hij mijn geschrokken gezicht zag. ‘Je kan nog steeds van gedachten veranderen, als je wilt.’
Natuurlijk bleef ik, hoewel ik me afvroeg waarop ik verzeild was geraakt toen we langs de cardinaal West Rock, die de geul naar Dartmouth markeert, dobberden. Er stond nauwelijks een zuchtje wind en de motor draaide stationair in z’n werk – het leek eeuwig te duren. Als we er al zo lang over deden om voorbij de eerste ton te komen hoe lang zou het dan wel niet duren voor we in Maldon waren, dacht ik vertwijfeld.
