Currently we are running full capacity,’ zegt een zware mannenstem met een Iers accent. Oei, dat klinkt niet goed. Ik heb zojuist het infonummer gebeld van de Ardnacrusha Power Station en sluizen. Dat is een knoert van een waterkrachtcentrale die, nadat hij destijds gebouwd was, een derde van Ierland van elektriciteit voorzag. ‘We had a lot of rainfall this spring sir, and all this water is coming down the Shannon.’
We zijn onze zeilreis door Ierland aan het voorbereiden. Daarom wil ik onder meer weten wat de stroomsnelheid is op de benedenloop van de Shannonrivier. Ik heb namelijk het snode plan om de Shannon op te varen vanaf de Atlantische Oceaan. Op de benedenloop van de rivier kan de stroomsnelheid echter hoog oplopen. Dan vraagt de man van Ardnacrusha plotseling: ‘What is the power of your boat engine, sir?’ Ik draai er een beetje omheen. Hij zegt dat als alle turbines in werking zijn, alleen sterke schepen de stroom kunnen trotseren. Hij heeft het over schepen met ronkende motoren. Op dat moment voel ik dat ons plannetje in duigen begint te vallen. In ons motorruim staat immers een stampend dieseltje met amper een handvol pk’s. Als hij vraagt wanneer we willen schut-ten vertel ik hem dat ik nu nog achter mijn bureau in Nederland zit en dat we daar over twee weken kunnen zijn. Dan is er misschien minder water, zegt hij nog.
Maar ons lot is bepaald, we moeten onze plannen bijstellen. De reservering voor de jachthaven van Kilrush aan de Atlantische kust gaan we cancelen. We besluiten om bovenstrooms van de waterkrachtcentrale onze tocht te beginnen. ‘Dat is de limerick, of eigenlijk niet,’ zegt Philien lachend. Inderdaad, Limerick zullen we niet aandoen, want dat ligt benedenstrooms van de centrale.
Tuinman
Enkele dagen later banen we ons een weg door de totaal verlaten Silvermine Mountains. We zijn onderweg naar de rand van Europa. De smalle weg is amper meer dan een karrespoor en gaat verscholen tussen hagen van bloeiend fluitekruid. Een tractor, die zich misrekent op onze boottrailer, weet ons ternauwernood te ontwijken. We zijn met onze Lillen in het westen van Ierland. Het landweggetje duikt naar beneden. Tussen de bomen door glinstert het water. Verderop een brug met talloze bogen en een oud kerktorentje: Ballina aan de Shannon.
Spoedig staan we bij een botenhelling. Het is een riant ding, maar je kunt je boot er niet afmeren, want er is niets om aan vast te knopen. Maar daar verzinnen we wel wat op, aan het einde van de helling lonkt immers de Shannon. Als we even later een beetje langs de oever struinen, zien we een mooie steiger voor een chique hotel. In de weelderige tuin sjokt een tuinman achter een maaimachine. Ik spreek hem aan; of hij misschien een veilige plek weet voor onze boottrailer. ‘Well maybe, because, you see sir, it happens that I own a farmyard a few miles out of town.’ Zonder bedenking stelt hij voor om onze trailer aan zijn auto te koppelen en mee nemen naar zijn boerderij, terwijl hij wijst naar een stokoude landrover. Zo, dat is niet gek, zeg ik een beetje aarzelend.
