Pamela Bourne was van jongs af aan een wildebras. Vanaf haar twaalfde verbleef ze op Engelse kostscholen in de hoop dat er nog wat te redden viel en ze toch zou eindigen als een waardig lid van haar voorname familie. De kostscholen deden hun werk, uiteindelijk ging ze literatuur studeren aan de universiteit van Oxford. Na haar studie werd ze journalist voor Kaap Argus, een krant in Zuid-Afrika, waar ze was opgegroeid. Ze deed er de society-pagina. In de praktijk kwam het er op neer dat ze alle feestjes afliep om de laatste roddels op te pikken. Dit verveelde haar al snel. Toen ze op een avond weer van zo’n feestje terugkwam en in bad wilde stappen, nam ze een besluit: ze wilde weg, weg uit deze wereld.
Drie maanden later nam ze ontslag en samen met haar moeder stapte ze als passagier aan boord van het Noorse stoomvrachtschip Thermopylae. Dit was het begin van een reis die uiteindelijk meer dan twee jaar zou duren. Als freelance journalist schreef ze nu artike- len over haar reis en uiteindelijk leidde dit tot haar eerste boek: Out of the world. Toen de eerste stuurman van de Thermopylae haar op een dag vertelde dat er een bemanningslid te weinig was aan boord zei ze zonder na te denken: ‘Laat mij zijn plaats innemen’. De volgende ochtend was ze passagier af en stond ze om half zes roest te bikken.
Ballotage
De Thermopylae bracht het tweetal naar Australië, van daar ging het verder met allerlei plaatselijk zeil- en motorbootjes naar de Fiji Eilanden, Tonga, Tahiti, Rarotonga en Nieuw-Zeeland. Voor twee vrouwen in het begin van de jaren dertig van de vorige eeuw een heel bijzondere onderneming.
Ergens onderweg sprak ze een zeeman. Die verzekerde haar dat wie echt van de zee hield, haar maar op één manier echt leerde kennen: met een zeilschip langs Kaap Hoorn naar Europa. En…, voegde hij eraan toe, als je dan een echt zeilschip wilt, moet je met de Her- zogin Cecilie gaan. Het plan voor de volgende reis was geboren.
Terwijl Pamela in Nieuw-Zeeland te paard door Te Wahipounamu trok, een ruig onher- bergzaam berggebied met rivieren en gletsjers, moest de kapitein van de Herzogin Cecilie, Sven Eriksson, op audiëntie bij Lady Bourne, Pamela’s moeder. Ze wilde er zeker van zijn dat haar Pammie in goede handen was tijdens de reis naar Europa. Geknipt en geschoren reisde Sven af, vanuit Walleroo naar Adelaide. Blijkbaar kwam hij door de ballotage, want nadat hij beloofde goed voor Pammie te zorgen, kon het feest doorgaan.
Aanpassen
Toen Pamela voor het eerst in Walleroo aan boord kwam, wilde ze deel uitmaken van de bemanning. In die tijd was dat voor een vrouw erg ongepast en het werd zeker niet door iedereen geaccepteerd. Maar Pamela had een open karakter, was communicatief, veelzijdig, kleurrijk en vol zelfspot, niet in het minst als het ging om haar afkomst. Ook kon ze zich prima aanpassen aan deze mannenmaatschappij: ‘Voordat we bij Kaap Hoorn kwamen, was alle ‘feminine hullabaloo’ die vrouwen zo belangrijk vinden van me af gevallen. Zolang ik warm was en mijn gezicht redelijk schoon, leek niets er toe te doen.’
