[Zuidelijke oceaan, 51 graden 58 minuten ZB, 61 graden 57 minuten WL – 17 januari, 0:00]
Het schip slingert. Niet alleen zijdelings, maar met een kurkentrekkerachtige draai, golf op, golf af. Ik lig al tijden wakker in mijn kooi. Buiten giert de wind. De hut is donker, maar door de kieren van de deur komt licht. De tweede wacht lost de eerste af. Het is middernacht. Zelf ben ik pas over vier uur aan de beurt, maar slapen lukt niet. Er zit een regelmaat in het gestamp van de golven die geruststellend zou kunnen zijn. Dat zeg ik in ieder geval tegen mezelf, maar het werkt niet. Ik voel angst. Vanuit mijn onderbuik trekt het als een kramp naar boven. Er valt niet tegenop te redeneren, het trekt overal doorheen.
Van het dek boven en de romp opzij klinken onophoudelijk knarsende, piepende, krakende en bonkende geluiden. Ik verkramp en kruip diep weg onder de deken. Dit schip is maar zo’n klein kurkje op deze hoge golven. De oceaan om ons heen voelt imposant en oppermachtig. Genoeg. Ik moet deze golven met eigen ogen gaan zien, want in deze donkere kooi wordt het er niet beter op.
Dus klauter ik onhandig uit de bovenste bunk, hopend dat Rini, die onder slaapt, niet wakker wordt. Broek en trui aan, laarzen aan. Voorzichtig wurm ik me door de deur, de verlichte gang in. Dat is iets beter. Links en rechts zoek ik houvast aan de wanden, strompelend, dronken haast, naar de salon van de Oosterschelde. Verder dan de bank durf ik niet. Het schip stampt zo enorm dat aan dek gaan te overmoedig is. Maar gaat het lukken om de maaltijd van gisteravond binnenboord te houden? Terwijl ik daar nog over nadenk, voor zover dat lukt, komt bemanningslid Timo aanlopen. Het topzeil moet naar beneden en hij kan wel wat extra handen aan dek gebruiken. Verstand op nul, muts op, oliegoed aan en het dek op.
Zware zee
Buiten staat een zware zee. De witte schuimkoppen en strepen steken duidelijk af tegen de donkergrijze golven. Het is schitterend! Met het zoute water in mijn gezicht verdwijnt de angst. De Oosterschelde mag klein zijn, maar ze kan deze golven en wind prima hebben. En de bemanning weet heel goed hoe in zo’n storm te handelen. Op het voordek halen we met drie passagiers, onder leiding van de bemanningsleden Timo en Nadine, het topzeil naar beneden. Het is hard trekken aan de neerhalers, maar het lukt. Trots kijken Antonio, Jean Paul en ik elkaar aan. Er staat enorm veel wind. Als een klimmer, steeds met één hand stevig vast aan het schip, beweeg ik door het donker. Richting de lichtjes van de stuurhut op het achterdek. Alles onder controle hier, de koers is west-zuid-west en de Falklands liggen nu definitief achter ons.
In Darwins kielzog
[Port Stanley (FK), zaterdag 13 februari, 20:00]
Vanuit Port Stanley op de Falklands zijn we vertrokken voor de tiende etappe van de derde wereldreis van de Oosterschelde. Een reis in het kielzog van de HMS Beagle, bijna twee eeuwen eerder. Of beter gezegd, we volgen de passagier die ervoor zorgde dat de Beagle wereldberoemd zou worden: Charles Darwin. Als jonge natuuronderzoeker, pas 22 jaar oud, mocht Darwin in 1831 meevaren met kapitein Robert FitzRoy. Die moest in opdracht van de Britse Hydrografische dienst het zuidelijkste deel van Zuid-Amerika goed in kaart brengen. De vaardigheden van Darwin als kenner van de natuur kwamen goed van pas voor de landverkenningen. Bovendien zou een ‘gentleman companion’ de kapitein helpen om de sombere winterdagen in het uiterste zuiden door te komen. Het reisverslag van Darwin, uitgegeven in 1839, groeide uit tot een wereldwijde bestseller. En wat de jonge Darwin op deze reis zag en leerde, zou de basis vormen voor zijn evolutietheorie.
