Sybren Huizing, werfbaas van “De Onrust” aan de Hearresleat, is als erfgoedliefhebber goed bekend met De Tukker. Moeite met de gewenste inkorting heeft hij echter niet: ‘Het schip is in het verleden namelijk al eens 4 meter verlengd,’ zo vertelt hij als we om het casco lopen. Het staat hoog en droog op de werf, met de slijpsporen van de surveyor nog op de romp en daaromheen de krijtrondjes plus de getallen met de dikte van de platen. Aan dat vlak hoefde de expert weinig te meten, want nog in 2022 kreeg het schip een nieuw vlak. Ook werd er toen een kielbalk van 50 cm onder het schip gelast.
Als we naast het schip staan wijst Huizing op de verlenging die al voor het ‘lastijdperk’ werd uitgevoerd. De romp werd doormidden gesneden en nadat er vier meter tussen was gezet, werden er dubbele rijen klinknagels in gehamerd om het geheel weer sterk genoeg te maken. Anno 2025 zal de plasmasnijder in de huid worden gezet (in ongeveer het midden tussen twee spanten), er 1,5 meter uit de romp worden genomen en de romp weer naar elkaar toe worden geschoven, waarna het geheel met een correcte las weer aan elkaar wordt “gebakken”. De ingreep is relatief eenvoudig uit te voeren dankzij de rechte doosvorm van de vooroorlogse verlenging.
Jeugdzorg
In het verleden verscheen De Tukker regelmatig in het (regionale) nieuws, het schip was vanaf 1979 de trots van de Twentse jeugdzorg en voer met allerlei jongeren die in de verdrukking zaten. Juist op een deinend scheepsdek krijgen die weer vaste grond onder de voeten, zo was de gedachte. Ruim drie decennia vervulde De Tukker die taak met verve, maar uiteindelijk deden financiële problemen het project de das om. Korte tijd werd getracht het zeegaande zeilschip in te zetten als EcoClipper voor vrachtvaren onder zeil, maar dat kwam niet goed van de grond. Vervolgens vond Luc de Groot van Fikkers een Engelse koper voor het schip.
Die Engelse koper woont al op een stevenaak aan de Hermitage Community Moorings (zie ook: www.communitymoorings.com) en zocht voor zijn gezin een ruimer schip, dat bovendien geschikt zou zijn om op zee te zeilen. En dat is De Tukker bij uitstek, de schoeneraak werd er in 1912 voor gebouwd door de werf Gebr. Bodewes in Martenshoek. Uit het boek Zeilende Kustvaarders (1985) van Frits Loomeijer blijkt dat de werf vaker met dit bijltje hakte. Frits noemt bijvoorbeeld ook de Margaretha, net als de Harletief (de latere Tukker) gebouwd als Heckschiff voor Duitse rekening.
