Charles Watson stamt uit een familie van zeezeilers (zie kadertje), zijn grootvader Colin McMullen was een kapitein bij de Royal Navy, maar toen hij in 1972 met pensioen ging kocht hij een 35-voets Saxon Class, een ontwerp van Alan Buchanan, en noemde die Saecwen. De cruiser/racer werd volop benut aan beide zijden van de oceaan en gedurende drie decennia zeilden drie generaties ermee. Colin, zijn dochter en schoonzoon (de ouders van Charles) en Charles zelf vormden een soort bootsyndicaat. Avonturen genoeg, bijvoorbeeld een huwelijksreis van Charles en zijn nu ex-vrouw Fiona naar Venezula in 1989-1990. Maar zoals dat gaat, Charles’ carrière nam een vlucht en hij had minder en minder tijd om aan de boot te besteden; die werd verkocht. Twintig jaar lang maakte hij meer mijlen per vliegtuig dan per boot en bouwde hij een mooi huis in de New Forest, tussen Southampton en Bournemouth.
‘Iets klassieks’
Maar de herinneringen aan de familieboot werden gekoesterd en begin 2019 was Charles er weer klaar voor om zijn gele oliejas aan te trekken, want er was maar een soort boot waarin hij geïnteresseerd was: een houten. Nu is de gelauwerde zeeschrijver Tom Cunliffe toevallig een vriend van Charles en hij weet precies hoe je een boot moet bouwen. Hij raadde Charles aan contact op te nemen met Nigel Irens, die, zo verzekerde hij, dé persoon was om ‘iets klassieks’ te tekenen, ‘maar met een moderne draai eraan’.
Er werd meteen een vergadering belegd. Maar toen Charles aan Nigel een halfmodel van een Saxon Class overhandigde met de opmerking: nou zoiets dus, maar dan graag een beetje groter, antwoordde de illustere ontwerper onderkoeld: ‘Ik doe geen replica’s’. Hij stemde er echter in toe zich ‘misschien’ te laten inspireren door het Buchanan ontwerp, en ging, nadat hij meteen wat schetsjes op de achterkant van een enveloppe had gekrab- beld, aan de slag.
Ontwerpopdracht
Charles’ ontwerpopdracht was helder: hij wilde een boot die in staat was naar elke uit- hoek van de planeet te zeilen. Nu is die planeet aan klimaatverandering onderhevig ‘en dat realiseer ik mij’, zegt hij. ‘Het weer is veel minder voorspelbaar en kent meer extremen. Als je grote reizen wilt maken, moet je dus voorbereid zijn op alle weersomstandigheden.’ Daarom wilde hij een kits- of een yawltuigage met twee voorzeilen om het totale zeiloppervlak op te delen in zoveel mogelijk behapbare brokken, dit in plaats van een groot grootzeil en dito genua.
