Vergeleken bij het hobbelige water van de Nieuwe Maas is de ingang naar de Parksluizen in Rotterdam, pal naast de Euromast, een stille vijver. Terwijl de sluismeester de sluis klaarmaakt, bewonderen wij de van de Euromast abseilende toeristen. De naar ongekende hoogte omhoogspiralende lift boven het restaurant lijkt ons bijna even spectaculair, maar voor het avontuur van de vrije afdaling valt ook wat te zeggen.
Omdat de Lage Erfbrug, die de Coolhaven richting Delft afsluit, niet draait in het weekend en we er met gestreken mast net te hoog voor zijn, hebben we belet gevraagd voor een overnachting tussen de museumschepen van Delfshaven. Onder de Achterhavenbrug kunnen we zo door, de drie bruggen erna draaien in overleg met de havendienst, en met wat geduld liggen we een half uur later naast de klipper Spes, waar eigenaren Janneke Westerhof en Hilbert Teeuwen gastvrij een touwtje van ons aanpakken.
Driemaal een Schie
We liggen nu in de Aelbrechtskolk, genoemd naar Aelbrecht van Beieren, Graaf van Holland en Zeeland, die in 1389 aan Delft het recht verleende om een eigen kanaal naar de Maas te graven: de Delftse Schie. De Schie, een gegraven waterloop van nog vroeger datum, kent dan een delta van drie Schieën, die niet ver van elkaar in de Maas (nu de Nieuwe Maas) uitkomen: de Schiedamse, de Delftse en de Rotterdamse Schie. Samen vormden ze een belangrijk stelsel voor transport over water naar het noorden van Holland, en voor de overzeese handel van bijvoorbeeld lakense stoffen en bier.
Door dat recht om een eigen verbinding naar zee te graven hoeft Delft geen tol meer te betalen aan Schiedam en Rotterdam en kan de ruim 15 kilometer van de Maas liggende stad zich een zeehaven noemen. Zo slaagt Delft er al vroeg in om een echte VOC-stad te worden. Delfshaven zou je het buiten de stad liggende industrieterrein van die tijd kunnen noemen: er verrijzen in de loop der eeuwen een scheepswerf met aanverwante bedrijven, ondernemingen die aan de haringvangst hun inkomen ontlenen, een zeepziederij en verschillende jeneverstokerijen. Het wapen van Delfshaven toont niet voor niets een haring en een korenhalm, als voornaamste bronnen van inkomsten.
