De toedracht van de stranding van de Herzogin Cecilie is tot op de dag van vandaag in nevelen gehuld. Wat we wel weten: in de vroege ochtend van 25 januari 1936 doemde er uit de donkere mist een silhouet op aan bakboord van de Herzogin. Er werd meteen hard stuurboord gegeven, maar op hetzelfde moment klapte de windjammer tegen de Hamstone, een gevaarlijke rotspunt bij Boldhead voor de kust van Devon. Door de dreun stuiterde ze terug, de bemanning liet meteen beide ankers vallen, maar deze kregen op de zanderige bodem geen houvast. Langzaam dreef het schip steeds dieper een baai in, tot ze vast kwam te zitten. Niemand had een idee van de positie. Volgens de berekeningen zouden ze 8 mijl uit de kust moeten zijn…
Er werd gekeken of het schip water maakte en hoeveel. Er werden vuurpijlen afgeschoten en de zeilen geborgen. Larssen, één van de Deense jongens kwam bij de kapitein en stelde voor om naar de wal te zwemmen om hulp te halen. Hij was een goede zwemmer en de kust was vlakbij. Na een tijdje kwam hij weer teruggezwommen. Hij had geen mogelijkheid gevonden om op de rotsige wal te klauteren.
Een slapende kustwacht
Door het kustwachtstation Steeple Cove waren inmiddels de vuurpijlen waargenomen uit de richting van het kustwachtstation Hope Cove. Dat had geen dienst en was met de telefoon niet wakker te krijgen. Een boer in de buurt werd uit bed gebeld om Hope Cove te wekken. Het begon al licht te worden toen voor de ogen van de Herzogin-bemanning de reddingboot opdoemde uit de mist. Met de redders in vol ornaat gleed die over een vrijwel bladstille zee om vervolgens langzij af te meren alsof het een kademuur was.
Het liefst wilde men iedereen meteen “redden”, want dat was tenslotte waarvoor ze gekomen waren. Na een discussie liet kapitein Sven Eriksson iedereen zelf kiezen. De meesten gingen van boord. Tegen de zin van de Engelsen weigerden acht mensen het schip te verlaten. Waaronder kapitein Sven Eriksson, eerste Stuurman Elis Karlsson en de meest intrigerende van het stel: Pamela Eriksson, een dame van stand uit de Engelse upper class. Alleen dat feit al, dat zo’n vrouw in deze gevaarlijke situatie aan boord wilde blijven bood voldoende stof voor de media om haar tot een beroemdheid te maken. Vooral toen ook nog eens bleek dat Pamela en Sven hun huwelijksreis aan boord maakten.
Nadat de reddingboot was vertrokken kwam er meer beweging op de rotsen. Er werd een stellage opgebouwd, waarvan een raket richting de voorste mast werd geschoten. Hieraan zat een lange lijn en nu kon het zogeheten wippertoe- stel worden opgetuigd. Op deze manier kon- den de opvarenden toch worden gered, mocht er iets mis gaan. Ondertussen werd het op de kust drukker en drukker. Er cirkelde zelfs een vliegtuig rond het schip om filmopnamen te maken.
